Como pode argumentar a dereita a futilidade da memoria histórica se se enfronta a cotío coa ética máis elemental a través da súa actitude ditatorial?
Calquera paso que se dá relacionado co progreso, para a dereita supón un enfrontamento para retornar ao mesmo contexto exercitado pola ditadura durante corenta anos (o máis rancio e vulgar nacionalismo español modulado a través de tres poderes: o económico, o policial e o eclesiástico).
A letra do que se denomina Constitución é un produto do franquismo, unha norma xeral dirixida dende a aversión, a falta de respecto e a intolerancia. Quen exerceron como pais dese texto deben estar orgullosos do seu papel como garantes daquel xeneral, que se saltou todas as normas e que xustamente co seu levantamento criminal contra a República ignorou a Constitución legalmente establecida.
Non se debe esquecer, polo tanto, a memoria histórica ata que desaparezan por completo as pegadas franquistas, que de momento permanecen establecidas nos estadios más altos do poder, caso do Tribunal Constitucional, que está por riba do Parlamento e maltrata a vontade popular (en teoría, o sufraxio universal).
Mentres os ‘fillos’ da ditadura aínda establezan a súa propia moral como propiedade única e indivisible, non terá acabado o franquismo, que aí está e asoma a cotío tras calquera fenda.
Por certo, por que aínda Franco non foi xulgado e condenado por crimes de lesa humanidade? Por que aínda se fai a vista gorda permitindo figurar na cabeceira do Estado a un cómplice do ditador? Por que a estas alturas non se derroga unha Constitución nada do franquismo e se crea unha norma verdadeiramente democrática e sen medo a que as comunidades autónomas exerciten os seus dereitos de autodeterminación ou independencia?
Preguntas para os carcamáns, que non se sabe por qué manteñen en pé os seus dereitos de pernada neste século XXI.
