Éncheselles a boca co vocábulo democracia,
acoden á maioría silenciosa, aquela maioría silenciosa que non dicía máis ca
amén cando un xeneral miúdo, cun ridículo bigotiño (casualidades: Hitler tamén
dispuña dunha cousa semellante, e Aznar) someteu á sociedade pola forza das
armas. Esa era a democracia daquel rimbombante señor con uniforme, que cando
faleceu de vello, deixou testado para que se cumprise sen falta: «Quero
agradecer a cantos colaboraron comigo con entusiasmo, entrega e abnegación [os
seus secuaces] na grande empresa [represión] de facer unha España unida, grande
e libre [unida, á forza; grande, escravizada, e libre, sen expresión propia].
Polo amor que sinto pola nosa patria pídovos que perseveredes na unidade e na
paz [con miles de mortos e coas prisións cheas de prisioneiros de conciencia] e
que rodeedes ao futuro rei de España [ese homiño con cerebro de mosquito] do
mesmo afecto e lealdade que me tivestes brindado a min, e lle prestedes en todo
momento o mesmo apoio e colaboración que tiven de todos vos [isto é, o
malfeitor morto, viva o ‘fillo’ do malfeitor].
Pois velaí a unidade de España. Desaparecido o
ditador, xuntáronse os seus amigos e decidiron que para suxeitar ben o asunto,
cumpría confeccionar unha pechadura difícil de abrir. Para iso, os seus
camaradas necesitaban legalizar formalmente aquela herdanza. E recoiro,
ocorréuselles unha idea fantástica: redactar unha constitución adecuada ás súas
necesidades. E, para que tivese certa credibilidade, venderon o produto dunha
monarquía parlamentaria, ampla. Mais debía contar coa sinatura dalgúns
persoeiros antifranquistas. E apareceron, entre outros, Filipe González (que se
titulaba socialista) e Santiago Carrillo (que se chufaba de comunista) e
asumiron que o asunto da monarquía non lles metía medo, sempre e cando ambos os
dous puidesen vender as súas políticas dende un púlpito, e ben pagados.
Unha vez todos de acordo, recordóuselle á
sociedade que era mellor votar aquel libelo que dicía que o xefe do Estado era
un socio do xeneral Franco ca o contrario: ‘Ou isto ou os militares’, eran as
opcións. Con todo, o folleto non recibiu os parabéns do conxunto do Estado: a
participación non acadou o 75% (67,11%), que dadas as características do que se
votaba debería telo superado (caso do Parlamento, no que para mudar esa mesma
redacción son necesarias es tres cuartas partes dos rexistrados como
parlamentarios).
Lembrar que, daquela, o xeneral obrigaba á
poboación a apertar o cinto un ano si e outro tamén. Na actualidade, a torca
apértana máis: vólvese á escravitude. Por se iso non chegase, os actuais
dirixentes (que se senten lexitimados polo voto antidemocrático das súas
campañas millonarias) ameazan novamente: ‘A unidade de España é innegociable.
Por aí non pasamos’.
Téñenlle medo á verdadeira democracia, a
aquilo que non teñen atado e ben atado. Malia que pouco se pode facer contra o
seu muro de contención (as súas normas, as súas leis, e a súa policía).
Pero que non se descoiden.
