«Se quen teñen o poder negan a liberdade, o
único camiño cara á liberdade é o poder» [Nelson Mandela]
Nestes días tratei de esvaecerme de todo canta
sinalaba a escaseza de hixiene mental dunha uniformidade que vai da man desa
mafia defensora só dos seus propios intereses a costa da escravitude universal,
tanto física coma intelectual. Non foi posible. Mirase onde mirase, a
propaganda irrompía a través desa cousa que parece formar parte das nosas
propias cabezas. E interrogábame, e interrógome, onde están os pedagogos, os
responsables académicos, os ensinantes de ética e dese tipo de cuestións
relacionadas coa hixiene mental?
Na miña escasa capacidade intelectual, todo
isto prodúceme unha gran dor. Que un reduto de mafiosos dispoña da vida do
conxunto social coa aleivosía da mofa e escarnio é xa de por si inexplicable.
Por que nos estimamos en tan pouco? Por que o
conxunto social non se rebela dunha vez por todas contra tanta estulticia? Por
que neste século —dobre xe e máis un pau― seguimos contribuíndo cos décimos e o
dereito de pernada?
