A ver se o entendemos ben: temos, como Estado e como individuos, unha débeda que os nosos acredores desconfían do seu cobro. É certo que nos prestaron o diñeiro sen esixir garantías, como se buscasen, xustamente, o que está sucedendo, pero iso agora non importa. O que importa é que os prestamistas, preocupados de súbito pola nosa insolvencia, envían aos seus matóns financeiros coa seguinte mensaxe: reduzan, para pagar o que nos deben, o seu nivel de vida ou lles crebaremos as coxas. Como xa vimos outros países coas coxas crebadas, e resulta un espectáculo arrepiante, obedecemos sen chistar, e a toda presa. Menos medicinas, menos ensino, menos xustiza, menos cheques bebé, menos leis de dependencia, menos autoestradas, menos trens, menos pensións, menos indemnizacións por despedimento, menos saír a cear, menos alegrías.
Pero ao executar a operación advertimos con espanto que a redución do nivel de vida que nos esixen provoca menos traballo, menos crecemento, menos ingresos e, polo tanto, máis déficit, isto é, máis débeda e máis dificultades para contrarrestala como persoas responsables. A situación é idéntica a un deses pesadelos nos que corres sen avanzar, caes sen caer, sobes as escaleiras sen chegar nunca á azotea ou, peor aínda, descubrindo que a ascensión conduce ao soto. Parece que o que buscan a toda costa os nosos prestamistas é unha coartada para crebarnos as coxas. A economía é unha disciplina complicada, e cruel. Persoalmente, non a entendo, pero tampouco escoito nada intelixible aos expertos. Onde comezou todo? É rendible o negocio da creba de pernas? Quen nos entrampou dese modo? Sabían os políticos que nos gobernaron durante os últimos vinte anos que a festa remataría deste xeito?
Ningún comentario:
Publicar un comentario