Alguén pode crerse que o salvaxe linchamento de Gadafi, o frío asasinato de Ben Laden ou a brutal execución de Sadam Hussein fortalecen, dignifican ou xustifican aos vencedores destas guerras? Os vencedores esgrimiron, para avaliar as súas cruzadas, a defensa de valores fundamentais: a liberdade e os dereitos humanos, a protección dos civís inocentes, as ansias democráticas dos pobos e incluso a defensa e o pulo de canto significa civilización. Con estas proclamas conseguiuse o apoio ou, polo menos, a comprensión da opinión pública e dos cidadáns de boa fe para desenvolver as súas operacións militares, que presentaron como necesarias e ineludibles para a convivencia, a paz e a seguridade mundial. Pois ben, aquí están os primeiros resultados tanxibles e ben concretos, que o din todo das fondas motivacións impresentables destas operacións. Degradáronnos a todos, quebraron a nosa razón moral e, como consecuencia, os efectos desta orxía de morte deron como resultado máis morte, máis ‘libertinaxe’, máis desprotección dos inocentes, máis corrosión e corrupción das democracias e, apuntemos isto ben, máis inseguridade para todos. Poderemos crernos razoablemente que estamos no ‘o eixo do ben’? Se toleramos, calamos, comprendemos, desentendémonos ou deixamos que sucedan estas cousas, que reaccións igual de degradantes e viles poderemos agardar como resposta e que argumentos nos quedan para poder condenalas ou para combatelas por inmorais? Non nos queda outra que asumir a chamada lei da selva e que saia o sol por onde deba saír.
Os xestores deste sen sentido esgrimen a razón política, como se esgrimía a razón de Estado para perpetrar o crime, por riba da ética. O sofisma é antigo, porque a razón ética é tan esencial para a política, que sen ela, a política sinxelamente é inxustificable, dado que os individuos non poden delegar o uso da nosa forza e da nosa ira para que, ao final, non fagan outra cousa que envilecernos, que é como matarnos. E de democracia, nin falamos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario