Barça. 4 - Madrid, 3

Esquecéndonos das do franquismo, o Barça acaba de lograr a súa cuarta Copa de Europa (1991-92, 2005-06, 2008-09, 2010-11) superando xa, por unha, ao Madrid (1997-98, 1999-00, 2001-02).

Nunha final xustamente redonda, o equipo catalán, ‘més que un club’, como reza o seu slogan, foi quen de bater a un desconcertado Manchester, incapaz de recoñecerse a si mesmo.

Pese a que se trata dun xogo, neste caso débese subliñar a condición singular que dende hai tempo manteñen os afeccionados do Barça nunha dinámica de enfrontamentos contra o seu principal adversario español: o Madrid.

O Barça, que aínda co franquismo propiciaba a súa causa diferenciada do resto de equipos españois, agás o Athletic Club de Bilbao, moito máis preto da súa propia idiosincrasia, debeu enfrontarse de maneira permanente ao equipo auspiciado polo centralismo español, nutrirse de futbolistas relevantes e conservar parte do seu sentido catalán, que acadou o seu punto culminante cando Guardiola foi nomeado adestrador do Barça.

Na actualidade, o Barça defende o seu escudo con futbolistas alleos, caso de Alves, Mascherano, Milito, Afellay, Keita, Abidal, Adriano e algún máis. A cambio conforma boa parte do seu equipo con futbolistas formados na súa canteira: Messi, Pedro, Thiago, Bojan, Jonathan dos Santos, Busquets, Xavi, Iniesta, Piqué, Puyol, Jeffrén, Valdés, etcétera. Destes últimos, os denominados ‘canteiráns’, oito participaron na final de Wembley. E logrou o triunfo precisamente grazas a dous deles: Pedro e Messi.

No primeiro tempo, excepción dos primeiros dez minutos, o Barça dominou practicamente o encontro. E pese a que o Manchester pretendeu facer unha presión constante sobre o Barça, non se pareceu en nada aos partidos contra o Madrid, onde as provocacións e a violencia constituíron a demora principal destes enfrontamentos.

Na segunda parte, máis do mesmo: o Barça dominou de principio a fin.

O primeiro gol foi fabricado por Xavi, que estendeu a Pedro, para que este rematase facendo inútil a estirada do porteiro.

No segundo gol, logo dun pase de Iniesta, Messi golpa o balón dende fóra da área.

No terceiro, é Messi quen lle dá a Busquest o pase para que Villa defina de xeito certeiro.

É que ademais o Barça é outra cousa: un exemplo de rebeldía, un símbolo contra o poder establecido.

Imaxe de Ollo Crítico (ACD)