Visualizacións de páxina totais

29 de abr. de 2014

'O carallo vinte e nove'












Cando me din cabaleiro, dáme mal augurio. Paréceme que me faltan ao respecto. «Saia do coche, cabaleiro». É algo así como nomealo a un de ministro, pero sen ningún poder. «Cabaleiro, poña as mans apoiadas sobre o capó e separe as coxas». Coido que me din cabaleiro só para que eu lles dea as grazas por gozar da súa humillación. Chámame a atención. E sempre que escoito ese vocábulo, normalmente provén de xente uniformada.
Alguén debería dicirlles a tales señores (aínda non topei con ningunha señora) que xa non é así. Primeiro, deberíanlle ter un gran respecto a esas persoas que, semella, devecen por humillar. E segundo, como moito, tratalas coa cortesía de señor ou señora, sen máis. E ese alguén debería explicarlles tamén que a estas alturas (polo menos publicamente, e sobre todo por quen recibe a súa soldada da propia sociedade á que humilla) deben desistir desa expresión ridícula e procedente daquel Antigo Réxime. A estes uniformados non lles escoitei nunca denominar cabaleiras ou amazonas ás mulleres. «Cabaleiro, a súa documentación». Pero para as mulleres establecen o criterio de señora ou incluso ‘señorita’, que tamén é a quintaesencia do rancio, do antigo, do simplón, da falta de respecto á igualdade. Como moito, señor ou señora.
A expresión cabaleiro non goza, polo tanto, do meu entusiasmo. Paréceme algo do pretérito, daqueles tempos nos que España puxera unha ‘pica’ en Flandres. E o primeiro que aprenderon os ‘belgas’ daqueles españois foi o voz ‘amigo’. Naturalmente, cada vez que un prisioneiro flamengo escoitaba a expresión ‘amigo’, horrorizábase. «Amigo, amigo», mentres o introducían na cámara de tortura.
Talvez sería mellor utilizar menos certas expresións antediluvianas, sen esaxerar as formas, e respectar ás persoas sen máis, como se fose algo natural, de sempre, de toda a vida, que xa vai sendo hora.
Eu, cando un uniformado establece que debo renderme aos seus mandados, como moito chégolle a dicir:
            —Señor uniformado, dispénseme, non dispoño de cabalo.

[A todo isto, pese a que estamos en Galiza, estes uniformados, por norma, só falan castelá. Ou teñen ordes precisas para facelo así ou aprenderon ben esa parte da Constitución que lles confire a preferencia polo castelá]

'O cabaleiro andante'

Ningún comentario:

Publicar un comentario