Cando chegas a Malabo nun deses impresionantes aeroplanos
da compañía Ceiba, o primeiro que che bate no corpo é a calor húmida e
abafante. E non vai ser o único golpe.
Dende a cristaleira da pasarela de embarque obsérvase
como reposta na pista o avión de Iberia que realiza o itinerario Madrid-Malabo.
Todos, brancos e negros, falan sobre o pequeno e incómodo que é ese avión
fronte á flota de Ceiba, que ademais é máis barata e se come mellor.
Unha vez alcanzado o control de acceso ao aeroporto,
pídenche o pasaporte e o libreto de vacinación. As cabinas son modernas, hai tres
ou catro, cada unha cun militar con pinta de pasar moito de todo, que
comproba o teu visado e rexistra a túa estancia no país. Ademais, tírante unha
foto cun dispositivo fotográfico informatizado. Todo semella moi ordenado e
moderno... Ata superar esa primeira barreira, porque logo aparece o caos.
Primeiro, para facerse coas maletas na cinta transportadora. Aí acumúlase unha
manda de persoas: non hai quendas nin colas nin nada. Sálvese quen poida! Parvo, o último! E comezan os empurróns, ou as asociacións, como o noso caso, con
outros viaxeiros, para facer grupo e meter ‘mellor o cóbado’. De paso aproveitas
para recoller a maleta dalgunha anciá que agarda a que alguén lle bote unha
man (outra das moitas cousas que comparten os pobos fang e galego é ese respecto polos maiores, un fang ou un galego sempre estarán obrigados a axudar a unha anciá perdida ou desorientada).
Unha vez feitos coas maletas, e xa suando coma nunca, un
coida que non lle pode acontecer nada peor... E non é así. O seguinte paso é
unha nova invención do concepto do caos nun aeroporto. Refírome ao control de
aduana e saída do propio aeroporto. Aquí xa se trata de desorganización total: só hai un
corredor, cun detector, e a multitude arrexúntase cos carriños cargados de maletas.
Ademais, moitos dos viaxeiros retornan de España cargados de maletas cheas de
roupa ou grandes televisores adquiridos a baixo prezo no paraíso español. Por
suposto, tratan de agochar os seus cargamentos entre o tumulto para non pagar o
arancel correspondente (como último recurso, pódese subornar ao militar de
quenda, e no peor dos casos —como se trata dun pequeno país—, posiblemente
sexan amigos ou coñecidos, e o militar mire para outro lado, tanto como para
introducir un televisor de dous metros).
Para superar o detector agardábanos Pedro, un produtor
nado en Bata, que xa reside en Malabo dende hai algún tempo e coñece todas as
xogadas. A verdade é que a día de hoxe non comprendo como se achaba apostado na
propia zona de embarque (supoño que algún militar amigo seu deixaríao pasar).
Pedro pediunos o carro das maletas, colouse entre a xente e ao rato achábase
fóra, chamando por nós, polo que aforramos o paso das maletas polo control.
Pasado o detector hai unhas mesas nas que os militares,
aleatoriamente, abren as túas maletas e as rexistran moi por riba, e, dependendo
de estar máis lonxe ou máis preto de fin de mes, pretenden sacarche algún carto
con algunha escusa. O que máis lles mola é atopar unha cámara ou material
informático. Aí sempre sacan cartos... E ademais, de tratarse dun branco,
coidan que lles tocou a lotería. Pode soar mal, pero isto é así.
Afortunadamente, Pedro, co seu dominio da situación, evitounos este paso,
encargándose das maletas facturadas, nas que ían os obxectos máis
comprometedores para facer feliz a un funcionario de aduanas de Guinea
Ecuatorial.
Xa no exterior, no ‘tanque’, agardábanos Antón no Land
Cruiser do Indefor, cun sorriso e unha aperta e aquela exclamación: «Por fin
estades aquí, foi difícil pero conseguímolo!».
E así comeza a estancia dun viaxeiro en Malabo. Xa no
propio aeroporto recibes un montón de información, unha pequena representación
do que logo será a vida na capital de Guinea Ecuatorial!
Ningún comentario:
Publicar un comentario