100 ANOS DE SOCIALISMO / CAPITALISMO

«Cubramos a xugular para que non nos morda o Partido Popular», propuxo Filipe González no aniversario dos 100 anos do Grupo Socialista no Congreso dos Deputados. E mostrou tamén a súa confianza para gobernar, «canda menos, seis anos máis».

É posible que o PSOE se manteña unha lexislatura máis no poder, porque, en efecto, non hai oposición: a oposición só contempla a insidia propia do ‘váiase, señor presidente’. A oposición, pese a todo o mal que o está a facer o Goberno, non dispón de ningún plan argumentado e razoable. E, claro, así é moi fácil lograr catro anos máis de poder. E así o expresou alegremente o presidente do Goberno, aclarándolle o seu amigo e compañeiro, o ex presidente González, que non é certo que «esteamos deprimidos, estamos máis fortes ca nunca». En dous anos, que faltan para as eleccións, certamente pode cambiar o panorama de maneira substancial, tal e como significou na súa intervención Filipe González. Por iso, sen oposición, non hai dúbida do que pasará de aquí a dous anos, cando se celebren as eleccións xerais.

Pero dito isto, salientar tamén que non é positivo para un Estado que un político permaneza máis de dúas lexislaturas no poder. O PSOE debería mudar o seu cabeza de lista, así como aos principais candidatos a ocupar cargos de relevancia. De non ser así, o ‘clan’ dirixente podrecerá aínda máis: esquecerá os seus postulados iniciais converténdose nunha referencia de miserable omnipotencia.

Débeda pública

A ver se o entendemos ben: temos, como Estado e como individuos, unha débeda que os nosos acredores desconfían do seu cobro. É certo que nos prestaron o diñeiro sen esixir garantías, como se buscasen, xustamente, o que está sucedendo, pero iso agora non importa. O que importa é que os prestamistas, preocupados de súbito pola nosa insolvencia, envían aos seus matóns financeiros coa seguinte mensaxe: reduzan, para pagar o que nos deben, o seu nivel de vida ou lles crebaremos as coxas. Como xa vimos outros países coas coxas crebadas, e resulta un espectáculo arrepiante, obedecemos sen chistar, e a toda presa. Menos medicinas, menos ensino, menos xustiza, menos cheques bebé, menos leis de dependencia, menos autoestradas, menos trens, menos pensións, menos indemnizacións por despedimento, menos saír a cear, menos alegrías.

Pero ao executar a operación advertimos con espanto que a redución do nivel de vida que nos esixen provoca menos traballo, menos crecemento, menos ingresos e, polo tanto, máis déficit, isto é, máis débeda e máis dificultades para contrarrestala como persoas responsables. A situación é idéntica a un deses pesadelos nos que corres sen avanzar, caes sen caer, sobes as escaleiras sen chegar nunca á azotea ou, peor aínda, descubrindo que a ascensión conduce ao soto. Parece que o que buscan a toda costa os nosos prestamistas é unha coartada para crebarnos as coxas. A economía é unha disciplina complicada, e cruel. Persoalmente, non a entendo, pero tampouco escoito nada intelixible aos expertos. Onde comezou todo? É rendible o negocio da creba de pernas? Quen nos entrampou dese modo? Sabían os políticos que nos gobernaron durante os últimos vinte anos que a festa remataría deste xeito?