Revista de Prensa ||| El País 12-07-2013

A semana pasada, neste mesmo espazo, dicíamos que a corrupción chagaba aos miolos. Trabucámonos: a corrupción vén do miolo. O que vemos son as manifestacións externas dese zume seminal que percorre as arterias do sistema, ou o que sexa isto que denominamos sistema.

A podremia do miolo débese, por exemplo, ao feito de que alguén poida vender durante a campaña un programa que non está no seu ánimo cumprir. Esa descomposición explica que a cidadanía, nin por si mesma nin a través dos seus representantes, lograra evitar o atropelo. De aí vén tamén a facilidade coa que se levou a cabo unha reforma laboral que retira os dereitos á poboación traballadora. De aí as prácticas empresariais que fomentan o medo crecente e a insolidariedade galopante no posto de traballo. De aí o ataque impune aos colectivos tradicionalmente máis febles da sociedade: os pobres, os anciáns, as mulleres, os nenos, os enfermos... De aí a privatización do que era propiedade de todos, o aumento das persoas millonarias e o crecemento atroz das desigualdades. Todo isto, que parece suceder fóra e ir cara dentro, vén de dentro e se manifesta afora. Esa viaxe dende a medula á pel, entendémolo agora, tivo varios momentos decisivos, un deles representado por Zapatero, cando, aínda no Goberno, pactou o traspaso de poderes con Rajoy e comezou a apalpar as pensións como un pederasta apalparía a un meniño. O meniño está servido e a apalpadela continúa, agora sen apenas escándalo. Non nos enlamemos nos síntomas (sobresoldos, comisións, contas suízas...). Todo isto acontece porque parimos un monstro. A xustiza está de paso (Bárcenas acabará, como Mario Conde, sendo unha estrela da tele). O mal, en cambio, veu para se quedar.

«A xustiza está de paso»

A súa negativa xestión liquidou as ilusións de ‘Sepi’

O que for responsable da xestión dos corenta millóns de pesetas que a Xunta de Galicia lle concedera en 2008 á produtora Directo Producciones, S.L. (amparando o guión ‘Setembro’ de Xosé Manuel Bazarra Maneiro ‘Sepi’), enviounos un correo electrónico o pasado 1 de xuño de 2013. Primeiramente, solicitaba a ‘inmediata cancelación dos post’ fechados por Ollo Crítico (ACD) o 9 de febreiro de 2009 e o 5 de marzo do mesmo ano. Informábanos tamén que o artigo 16 da LOPD púñanos aos pés dos cabalos se non rectificábamos ou cancelábamos ditos post no prazo de dez días.

Ollo Crítico (ACD), estrañado por este recordatorio xa pasado de páxina, consultou novamente coas súas fontes por se informara de xeito torto. As súas fontes confirmaron novamente todo canto se publicara.

O señor Magán dicía sentirse afectado por «semellantes difamacións, que permanecen no tempo. Aforro calquera tipo de comentario ante un acto tan valente e moral como difamar publicamente a unha persoa, sen coñecela, con acusacións obxectivamente falsas e utilizando un pseudónimo, soamente coa finalidade de causarlle un prexuízo grave».

Coa súa linguaxe cativa realizou unha «última observación: como pasados dez días dende esta comunicación non desapareza por completo calquera referencia directa ou indirecta á miña persoa, porei o asunto en coñecemento da Axencia Española de Protección de Datos», salientando non desbotar a reclamación por vía civil.

Ollo Crítico (ACD) tomou o correo como unha perrencha e non lle deu importancia. Pero o vindeiro 5 de xullo de 2013 recibiu unha nova comunicación: «Ao covarde que se oculta e non dá a cara..». Magán indicaba que en vista do «resultado obtido na miña comunicación anterior, que saibas que a partir do luns 8 de xullo comezo accións legais. E agora si que o asunto convértese nunha cuestión de principios. Así que vou ata o final. Caia quen caia... Verémonos diante dun xuíz».