Cousas da vida, dicía Castelao. Ou
simplemente, cousas. Claro que si, que son cousas as que acontecen a cotío sen
que movamos un só membro dos nosos músculos. Que ben. Somos felices. Xantamos
perdices. Móvense diante de nós mostrándonos a nada cunha man pechada e din que
de abrila aparecerá a maxia que nos levará cara ao confort, cara á sociedade
maxistral, liberal, ampla e duradeira. O máis fermoso que se viu xamais. Son
magos, moito máis magos ca os lendarios Merlín e compañía. Moito máis, ao menos
para eles, para os seus petos, para os seus asuntos, para os seus propios
negocios.
Pois aí tedes á señora Lagarde (que gardará?)
apuntando un pouco más á comunidade asalariada. Acórdanse da escravitude? Aínda
non hai moito prendían ás persoas e obrigábanas a traballar de sol a sol sen
contribución ningunha. Parece que algúns pretenden retornar aquilo. E os
precedentes acentúanse.
A señora Lagarde, que sucedeu a outra persoa
de semellante catadura, recibe dese denominado fondo (de voitres, talvez)
324.000 euros anuais (uns 54 millóns das antigas pesetas). E a señora Lagarde,
que é francesa, onde o salario mínimo dobra ao salario mínimo español, pretende
que a comunidade asalariada española rebaixe o seu salario un dez por cento.
Así, ela e os seus camaradas especuladores poderán instalarse en España a prezo
reducido. Acordan aquela xeira do turismo franquista?
Ben, pois esa é a película da especuladora
Lagarde. Báixense un dez por cento os salarios e así quedará máis para nós.
A señora Lagarde (o mesmo que seu antecesor,
que debeu renunciar polo escándalo de agresión sexual) é investigada por
autorizacións de pagos con fondos da banca pública.
Será difícil que sexa involucrada dada o seu
poder financeiro. Pero vese ás leguas que carece de ética, pese a que sexa
‘legal’ o que ela trama.
Báñez
A señora Báñez vén de nos recomendar que
fagamos como en Cuba, por exemplo: denunciemos aos nosos veciños, aos nosos
coñecidos, aos nosos amigos. A señora Báñez arenga á sociedade a delatar, a
través dunha caixa do correo anónima, ás persoas que talvez cometan unha fraude
á seguridade social. Está moi ben que se preocupe diso, que os empresarios non
contraten sen as debidas garantías e que os perceptores de subsidios non fagan
trampa con traballos non declarados para poder subsistir. Claro que si. Lembran
a posguerra? “Ese é comunista, préndano!”. E se facía coas súas alforxas. Pois
isto leva trazas se ser algo semellante. E de certo non vai servir para recadar
máis. Pois xustamente nese mundo subterráneo, apenas hai que recadar.
Sobrevívese. Como moito.
A señora Báñez faría ben en se preocupar da
súa propia familia, dos seus irmáns responsables dunha construtora, imputados
no caso dos ERE fraudulentos. E se realmente desexa recadar, que acuda ás
grandes empresas, como o Santander ou o BBVA, que son quen gañan cartos a
moreas.
Que deixe de actuar de cara á galería e
promova a ética no seu propio partido.
