Por Xoán Xosé Millás
Os membros do Constitucional deberían aceptar que se en catro anos non foron quen de decidir sobre se un texto se axusta ou non a dereito, algo raro lles pasa a eles, malia que culpen ao texto. En catro anos pódense gañar dúas oposicións a xuíz, pódense ter varios fillos, pódese escribir unha obra mestra, pode un morrer 200 veces. En catro anos un neno convértese en adolescente, un adolescente en novo, un novo nun home. En catro anos pódese casar un e descasar, pode aprender inglés, facerse experto en viños, arruinarse, enriquecerse, reproducirse, morrer e descomporse na tumba. Catro anos dan para moito, por favor. Estamos a falar de catro nadais, catro semanas santas, catro cursos escolares, catro vacacións de verán. Non quere un pensar que os xuíces do Constitucional non traballen, pero deberían explicar por qué traballan tan a modo, por qué van a ese ritmo. Ás veces dá a impresión de que o seu reino non é deste mundo.
E non é no único no que se parece ao Vaticano. Un pode imaxinarse a moitos dos seus membros exercendo de Papa e ao Papa exercendo de xuíz Constitucional. Falan igual, argumentan igual, se relacionan cos pobres mortais igual e seguramente teñen as mesmas inclinacións políticas. Sen saber nada de leis, pensa un que o Constitucional debería funcionar coma un individuo. A min danme a xulgar o Estatut (Deus non o permita) e gústame ou non me gusta, ou gústame e non me gusta á vez, o que implicaría negociar comigo mesmo. Pero de pagarme por iso, non me levanto da mesa ata lograr un pacto. O Constitucional non pode mostrarse como unha instancia esquizofrénica, con dous ou tres vidas incompatibles en marcha. Se non consegue acordos consigo mesmo, que se pegue un tiro en vez de pegárnolo a nós. [EL PAIS, 23 de abril de 2010]
