Pablo Iglesias

As rodas de muíño é certo que son moi xeitosas e moi amables, pero fanse duras para comulgar con elas, sobre todo para tragalas, que danan moito os tránsitos e dificultan a dixestión, recoiro. E, por riba, para os agnósticos, que algúns hai, resultan nulas dadas as características do humano en cuestión.

Isto vén a conto polo da soberanía. A soberanía é algo así como o acubillo dun, a casa dun, a gorida dun, o sitio dun, o lugar dun, o acomodo dun, a intimidade dun, a xestión dun, a continuidade dun, o etcétera dun. A soberanía é, en suma, a independencia dun para negociar en pé de igualdade cos demais, e incluso dar e recoller afectos reais e solidarios. Non é posible ter amizade con ninguén que invada a soberanía dun e lle diga como organizar a súa vida e como facer de ventre. Outra cousa será que, mediante acordo das partes, a casa dun dea acollida a máis humanidade soberana.

Esa é a primeira cuestión a salientar. A segunda trata da solidariedade. Se efectivamente cada quen dispón da súa propia soberanía na súa casa poderá ocuparse máis activamente da solidariedade cos demais humanos e avanzar co conxunto de todas as soberanías.

Ben, pois ao señor Iglesias hai que explicarlle o da casa dun, porque semella que anda algo perdido neste asunto. Para el, coma para o resto dos políticos profesionais, parece que non hai casa dun, que a casa é de todos. Pero só cando convén. Porque cando non interesa é a casa única e indivisible, na que só se acubillan os propios.

Ao señor Iglesias hai que explicarlle, tamén, que non por moito madrugar amence máis cedo, que persoas coa súa teima de soberanía hóuboas, hainas e haberaas. Que moi bonito iso de que a soberanía non é só unha bandeira. Que, en efecto, non é só unha bandeira. Pero tampouco é un imperio ingobernable. A soberanía é a conciencia de cada sociedade. A soberanía é o propio. A vida. A soberanía é o amencer e o lusco e fusco. A soberanía e o todo para un. É a propia liberdade individual e colectiva. A soberanía é a casa propia, a casa dun. A cultura. O primeiro que debe conquistar un ser humano para desenvolverse en pé de igualdade co resto dos seus conxéneres. 

Crónica dende Malabo

Cando chegas a Malabo nun deses impresionantes aeroplanos da compañía Ceiba, o primeiro que che bate no corpo é a calor húmida e abafante. E non vai ser o único golpe.

Dende a cristaleira da pasarela de embarque obsérvase como reposta na pista o avión de Iberia que realiza o itinerario Madrid-Malabo. Todos, brancos e negros, falan sobre o pequeno e incómodo que é ese avión fronte á flota de Ceiba, que ademais é máis barata e se come mellor.

Unha vez alcanzado o control de acceso ao aeroporto, pídenche o pasaporte e o libreto de vacinación. As cabinas son modernas, hai tres ou catro, cada unha cun militar con pinta de pasar moito de todo, que comproba o teu visado e rexistra a túa estancia no país. Ademais, tírante unha foto cun dispositivo fotográfico informatizado. Todo semella moi ordenado e moderno... Ata superar esa primeira barreira, porque logo aparece o caos. Primeiro, para facerse coas maletas na cinta transportadora. Aí acumúlase unha manda de persoas: non hai quendas nin colas nin nada. Sálvese quen poida! Parvo, o último! E comezan os empurróns, ou as asociacións, como o noso caso, con outros viaxeiros, para facer grupo e meter ‘mellor o cóbado’. De paso aproveitas para recoller a maleta dalgunha anciá que agarda a que alguén lle bote unha man (outra das moitas cousas que comparten os pobos fang e galego é ese respecto polos maiores, un fang ou un galego sempre estarán obrigados a axudar a unha anciá perdida ou desorientada).

Unha vez feitos coas maletas, e xa suando coma nunca, un coida que non lle pode acontecer nada peor... E non é así. O seguinte paso é unha nova invención do concepto do caos nun aeroporto. Refírome ao control de aduana e saída do propio aeroporto. Aquí xa se trata de desorganización total: só hai un corredor, cun detector, e a multitude arrexúntase cos carriños cargados de maletas. Ademais, moitos dos viaxeiros retornan de España cargados de maletas cheas de roupa ou grandes televisores adquiridos a baixo prezo no paraíso español. Por suposto, tratan de agochar os seus cargamentos entre o tumulto para non pagar o arancel correspondente (como último recurso, pódese subornar ao militar de quenda, e no peor dos casos —como se trata dun pequeno país—, posiblemente sexan amigos ou coñecidos, e o militar mire para outro lado, tanto como para introducir un televisor de dous metros).

Para superar o detector agardábanos Pedro, un produtor nado en Bata, que xa reside en Malabo dende hai algún tempo e coñece todas as xogadas. A verdade é que a día de hoxe non comprendo como se achaba apostado na propia zona de embarque (supoño que algún militar amigo seu deixaríao pasar). Pedro pediunos o carro das maletas, colouse entre a xente e ao rato achábase fóra, chamando por nós, polo que aforramos o paso das maletas polo control.

Pasado o detector hai unhas mesas nas que os militares, aleatoriamente, abren as túas maletas e as rexistran moi por riba, e, dependendo de estar máis lonxe ou máis preto de fin de mes, pretenden sacarche algún carto con algunha escusa. O que máis lles mola é atopar unha cámara ou material informático. Aí sempre sacan cartos... E ademais, de tratarse dun branco, coidan que lles tocou a lotería. Pode soar mal, pero isto é así. Afortunadamente, Pedro, co seu dominio da situación, evitounos este paso, encargándose das maletas facturadas, nas que ían os obxectos máis comprometedores para facer feliz a un funcionario de aduanas de Guinea Ecuatorial.

Xa no exterior, no ‘tanque’, agardábanos Antón no Land Cruiser do Indefor, cun sorriso e unha aperta e aquela exclamación: «Por fin estades aquí, foi difícil pero conseguímolo!».

E así comeza a estancia dun viaxeiro en Malabo. Xa no propio aeroporto recibes un montón de información, unha pequena representación do que logo será a vida na capital de Guinea Ecuatorial!