En pé de guerra está a xuventude madrileña, que é mirada con lupa polos políticos. Consignas como: ‘Se votar valese para algo, estaría prohibido’ ou ‘Se non nos deixades soñar, non vos deixaremos durmir’ mostran a cara máis revolucionaria dunha nova sociedade na que só se fixan as prohibicións: prohibido isto, prohibido estoutro. Prohíbese todo. Castígase todo. E mentres vese como os ‘prohibidores’ viven como ministros ou bispos, coas súas dietas e quilometraxes a tres mil euros o cuarto diario.
Isto é o que acontece nestes días nos que todo indica que a indignación dá paso á rebelión.
A cousa iniciouse, malia que fose a pé cambiado, en países musulmáns (Tunisia, Alxeria, Exipto...), pero semella que no denominado mundo occidental esa indignación trasladouse directamente cara á rebelión.
E o exemplo é hoxe Madrid. Os mozos, que non queren falar de violencia, pretenden establecer unhas coordenadas coas que iniciar unha realidade que na actualidade é ficción. Consideran que os políticos se dedican a todo menos a defender os intereses xerais da sociedade. E entenden tamén que a sociedade é, en definitiva, quen debe procurar a súa propia identidade a través das iniciativas populares sensibles ás súas propias certezas con fórmulas tan imaxinativas como o decidan os argumentos de cambio fronte ao conservadorismo imperante nas sociedades dos tres mil dólares por cuarto.
Apoiemos, entón, aos mozos madrileños, como aos de Compostela, de Lugo ou da Coruña se son quen de mostrar, sen violencia, a súa oposición a un sistema corrupto e esmagado pola dinámica da función política.
Apoiemos a estes xoves, porque xustamente aínda o son, que non dubidan en presentar a súa épica batalla enfrontándose a todo un sistema pechado a sol e sombra, que permite escasas fendas para poder sobrevivir de acordo coa dignidade propia que se lle merece ao ser humano.
E aos políticos, merda para eles.
Imaxe de RTVE
Ningún comentario:
Publicar un comentario