Normalmente, os mangallóns (makarras) están acostumados a saírse coa súa a base de violencia. Esa foi a batalla do Madrid: impedir que a intelixencia aflorase. O seu adestrador, que xoga máis coa retórica que coa frescura, coidaba resolver o encontro a calquera prezo. Tiña perfectamente marcado o guión para o seu equipo. Gañar como sexa, aínda que se xogue mal.
O Barça, sen embargo, dispuña doutra concepción para a mesma fin, pero co seu propio estilo. Con todo, o seu adestrador considerou que non se ía suicidar a través dalgún contragolpe do Madrid. E respondeu coa mesma moeda, pero con intelixencia.
E pasou o que pasou. Os mangallóns enlouqueceron. E acabouse o conto.
Aí quedou Mouriño coa súa soberbia e con esa copa europea da retórica, que aínda enlamou máis ao afirmar que Guardiola tería que estar avergoñado pola consecución do título europeo de hai dous anos grazas á axuda arbitral.
O adestrador do Madrid non ten memoria. Esquécese da semifinal contra o Deportivo, que a pasou precisamente coa axuda arbitral.
Ningún comentario:
Publicar un comentario