20-N

Fíxense qué democracia é esta que antes de depositar o voto nas furnas xa se coñece o resultado. Por que será? Moi fácil: porque todo está amañado.

Sen sequera recorrer ao subterfuxio da lei electoral, que premia ás maiorías, hai unha cousa clara: trátase de que se continúe, perpetúe, o sistema de sempre: a escravitude.

E non é o caso de activar as conciencias para que contribúan á conxunción dunha sociedade solidaria, porque a brutalidade de centos de anos sen historia propia inchou os corazóns das nacións máis antigas.

E en Galiza andamos como andamos. A nosa identidade vaise minguando, perdendo, e a pouco que nos despistemos, de non nos defender, deixaremos de existir.

Esta é a democracia parlamentaria que premia aos inútiles, espelidos e, ás veces, ata aos criminais. Non é en realidade máis ca o poder dos especuladores, escravistas (ademais, nunha porcentaxe mínima, que iso si que ten bemoles), que a través dos seus ‘encantos’ fan bailar á serpe ao seu antollo. Cando, en todo caso, sería a serpe quen debería facerlles brincar a eles.

Trátase, pois, xa dunha vez e para sempre, de aprender a lección. ‘Hai que botalos’ definitivamente. Non votalos. E para iso cómpre facer camiño, andar e meterlles, como mínimo, o medo no corpo.

Neste caso, é revolucionario votar nulo, en branco ou a calquera das opcións progresistas minoritarias. Á dereita disfrazada e á de sempre, merda.

Nós estamos con Quilapayún [http://www.youtube.com/watch?v=LWlkWPXfvXc]: «O pobo unido xamais será vencido».

Pódese tardar. Pero hase conseguir. Non o dubidedes.

Propaganda oficial

A propaganda oficial non para de programar datos económicos convulsos, isto é, a sociedade está a piques de retornar á escravitude total e, ademais, co beneplácito xeral dos lexisladores (que non nos esquezamos, en teoría representan á globalidade).

Parece que, como a economía vai mal (esa economía impulsada polos grandes malfeitores financeiros), o acadado pola sociedade a través de múltiples loitas seculares, xa non vale: a partir de agora imos cara a atrás.

Pois iso, a diario, a propaganda oficial ‘propagandea’ durante vinte e catro horas que o mundo se vai ao carallo, que non hai dispendio para todos e que a sociedade debe concienciarse de que a recolleita de cotón vai ser premiada cun pouco de auga con cloro e unha porción escasa de pan duro.

E temos que asumilo. Dicir amén, grazas pola súa contribución ao meu estómago. E logo durmir baixo un teito de palla a carón dunha morea de escravos coma nós, arredor dunha fogueira (tamén galano do patrón) para nos quentar durante o frío inverno. Pero, ollo, o galano é só para que non morramos de frío e o patrón non quede sen escravos.

Revista de Prensa / La Opinión-Coruña (31-10-2011)

Alguén pode crerse que o salvaxe linchamento de Gadafi, o frío asasinato de Ben Laden ou a brutal execución de Sadam Hussein fortalecen, dignifican ou xustifican aos vencedores destas guerras? Os vencedores esgrimiron, para avaliar as súas cruzadas, a defensa de valores fundamentais: a liberdade e os dereitos humanos, a protección dos civís inocentes, as ansias democráticas dos pobos e incluso a defensa e o pulo de canto significa civilización. Con estas proclamas conseguiuse o apoio ou, polo menos, a comprensión da opinión pública e dos cidadáns de boa fe para desenvolver as súas operacións militares, que presentaron como necesarias e ineludibles para a convivencia, a paz e a seguridade mundial. Pois ben, aquí están os primeiros resultados tanxibles e ben concretos, que o din todo das fondas motivacións impresentables destas operacións. Degradáronnos a todos, quebraron a nosa razón moral e, como consecuencia, os efectos desta orxía de morte deron como resultado máis morte, máis ‘libertinaxe’, máis desprotección dos inocentes, máis corrosión e corrupción das democracias e, apuntemos isto ben, máis inseguridade para todos. Poderemos crernos razoablemente que estamos no ‘o eixo do ben’? Se toleramos, calamos, comprendemos, desentendémonos ou deixamos que sucedan estas cousas, que reaccións igual de degradantes e viles poderemos agardar como resposta e que argumentos nos quedan para poder condenalas ou para combatelas por inmorais? Non nos queda outra que asumir a chamada lei da selva e que saia o sol por onde deba saír.

Os xestores deste sen sentido esgrimen a razón política, como se esgrimía a razón de Estado para perpetrar o crime, por riba da ética. O sofisma é antigo, porque a razón ética é tan esencial para a política, que sen ela, a política sinxelamente é inxustificable, dado que os individuos non poden delegar o uso da nosa forza e da nosa ira para que, ao final, non fagan outra cousa que envilecernos, que é como matarnos. E de democracia, nin falamos.

USA terrorism

O presidente chileno Salvador Allende Gossens (Valparaíso, 1908-Santiago, 1973) faleceu en Chile o 11 de setembro de 1973 logo dun golpe de Estado apoiado pola CIA e dirixido polo xeneral Augusto Pinochet.

Co apoio das organizacións de esquerda integradas na Unidade Popular, Salvador Allende logrou os votos necesarios para establecer en Chile un goberno alternativo que levase ao país cara á denominada ‘vía chilena ao socialismo’. Unha das primeiras medidas do goberno popular foi a nacionalización do cobre, algo que EE UU non estaba disposto a consentir.

Na actualidade sábese xa con certeza que a folga do transporte chileno foi patrocinada pola axencia de contraespionaxe estadounidense. E coa axuda da á máis dura do exército chileno aprobouse o golpe de Estado que establecería en Chile unha das ditaduras militares máis sanguentas e abafantes do século XX.

Con todo, Salvador Allende (que na súa etapa como senador se encargou de facilitar a saída aos sobreviventes da guerrilla do Che Guevara en Boliva) defendeuse no pazo presidencial coas armas de man xunto a un grupo de colaboradores. Finalmente, dado que non dispuña do apoio apropiado para defender a Constitución, se quitou a vida nunha das estancias do pazo. Pouco antes de falecer dirixiuse á poboación a través de Radio Corporación ás 7:55 horas cun chamado aos traballadores para que «ocupen os seus postos de traballo, que concorran ás súas fábricas, que manteñan a calma e a serenidade». Nese momento, Salvador Allende aínda coidaba que a gornición de Santiago se achaba acuartelada con normalidade. E insistía en que, «en todo caso, eu estou aquí, no pazo de goberno, e aquí quedarei defendendo ao goberno que represento pola vontade do pobo». O presidente constitucional solicitaba unicamente que os traballadores se mantivesen atentos e vixilantes e que evitasen provocacións. Na súa inxenuidade, aínda agardaba pola resposta dos ‘rebeldes’, «que espero sexa positiva, dado que os soldados da patria xuraron defender o réxime establecido, expresión da vontade social, e agardo que cumpran coa doutrina que prestixiou a Chile e prestixia o profesionalismo das forzas armadas. Nestas circunstancias teño a certeza de que os soldados cumprirán coa súa obriga». Non obstante, no caso contrario, Salvador Allende contemplaba a posibilidade de que o pobo «se mobilice activamente, e que os traballadores nos seus lugares de traballo escoiten o chamado do seu compañeiro presidente da República coas instrucións precisas».

Pese a que, coma sempre, o pobo esixía armas coas que se defender, a ética de Salvador Allende non albiscaba con que a insurrección fose xeral e efectiva. E ás 8:15 horas insistía en que «se respectará a vontade do pobo», reflectindo que «as forzas leais acatarán o xuramento de obediencia e, ao carón dos traballadores organizados, afastarán o golpe fascista que ameaza á patria».

Ás 8:45 horas, Salvador Allende falaba xa de enfrontamento contra a maioría do exército chileno. Ás 9:03 horas, dende Radio Magallanes salientaba o paso dos avións sobre o pazo presidencial, salientando que «pagarei coa miña vida a defensa dos principios, que son caros a esta patria», pero mantiña á cidadanía fóra do conflito propiamente dito: «O pobo debe estar alerta e vixilante. Non debe caer en provocacións, nin tampouco deixarse masacrar, se ben debe defender as súas conquistas: o dereito a construír co seu esforzo unha vida digna e mellor». Pero o pobo estaba desarmado.

Contra as 9:10 horas, Salvador Allende coñecía xa o alcance do golpe e insistía en que «o pobo ten que se defender [...] pero sen sacrificarse. O pobo non debe deixarse esmagar nin martirizar, pero tampouco humillarse».

Estaba Claro que Salvador Allende non estaba conforme co golpe militar, mais tampouco quería que o exército esnaquizase á poboación. E pese a que os seus socios de goberno (o Movemento de Esquerda Revolucionaria e o Partido Comunista, entre outros) había ben tempo que lle solicitaran que se armase á cidadanía, o presidente chileno optou ata o final pola vía ‘pacífica’, que finalizou co seu último discurso: «Traballadores da miña patria: Teño fe en Chile e no seu destino. Outros homes superarán este momento gris e amargo no que se pretende a imposición da traizón. Saiban vostedes que máis cedo ca tarde abriranse novamente as grandes alamedas polas que camiñará o home libre para construír unha sociedade mellor. Viva Chile. Viva o pobo. Vivan os traballadores. Estas son as miñas derradeiras palabras, coa certeza de que o meu sacrificio non serán en van. Sei que, canda menos, será unha lección moral que castigará a felonía, a covardía e a traizón».

Miles de persoas foron asasinadas en Chile na vaga de terrorismo chileno-estadounidense a partir do golpe de Estado naquel 11 de setembro de 1973.

FÓRUM METROPOLITANO DA CORUÑA

Malia que se trate do noso colaborador, Brais do Castro non vai saír ben parado nesta páxina coa nosa crítica característica.

Primeiro cómpre salientar que a nosa aposta por el (editando o seu libro ‘Contos que nunca tal foron’, que aínda non sabemos como imos amortizar dado o desinterese xeral) foi algo esaxerada: non produciu os efectos que agardábamos. Ilusos nós. A literatura non é unha arma previsible e tampouco fácil de asimilar, sobre todo en galego.

En segundo lugar, criticalo fondamente pola súa preguiza. Tan preguiceiro é que prefire acabar un relato cando apenas o ten comezado. E así non imos a ningures. Esixímoslle que escriba, que traballe máis, que contribúa coa súa prosa ao asentamento do idioma galego. Mostra diso é precisamente unha das súas ‘historias’ incluídas no seu libro, que de levar un titular sería o de ‘relato curto estendido’.

‘Contos que nunca tal foron’ é un conxunto de relatos curtos, que se inicia a partir dun primeiro, ao que lle seguen outros que van crecendo polo miúdo ata desembocar no definitivo, que conformaría unha auténtica historia interior desenvolvida nun ton que ás veces nos recorda a Boris Vian. Baixo o subtítulo ‘Qué fermosa festa nós sufrimos’, procrea nunhas quince páxinas unha visión infame do seu tránsito pola mecánica diaria. Ás veces con ironía, ás veces con agresividade, ás veces con insinuacións, desgarra de xeito agreste a propia condición de ser social. Os trebellos de fantasía percorren apuradamente esta historia con pequenos conatos de rebeldía cando aparecen os diálogos.

En definitiva, relato a relato, cada cal coa súa propia síntese: hainos verdes, amarelos, vermellos, azuis e mesmo en branco e negro. Un libro difícil de dixerir para aqueles acostumados a ler ‘planetas’ ou cun guión concibido de principio a fin. Trátase dunha metáfora completa en todos e cada un dos seus cantos.

A República, como primeiro paso

A Constitución española de 1931, nada co establecemento da II República (que mandou ao exilio á monarquía tras o triunfo electoral republicano), no seu artigo primeiro dispuña: «España é unha República democrática de traballadores de toda clase, que se organiza en réxime de liberdade e de xustiza. Os poderes de todos os seus órganos emanan do pobo».

Esta era a letra daquel documento que pretendía avanzar cara ao progreso eliminando as taras históricas do dereito de pernada: a sociedade promoveu unha muda no aparello do poder e desapareceu a figura do monarca. Era a sociedade democraticamente quen pasaría a dirixir, en réxime de liberdade e xustiza, o seu propio destino.

A ditadura de Franco, que rematou case formalmente coa súa morte en 1975, derivou novamente na volta ás antigas posicións hereditarias a través do seu coñecido testamento político. Os grupos parlamentarios apenas saídos das furnas (1977), incluído o PC, apoiaron a nova Constitución, que esixía a herdanza do ditador Franco: a monarquía. Cómpre salientar, que nesas primeiras eleccións, tras a morte do ditador, non puideron presentar candidaturas grupos republicanos tradicionais como Esquerda Republicana, Acción Republicana Democrática Española e Esquerra Republicana de Catalunya, ou outros independentistas ou á esquerda do PC, que non serían legalizados ata practicamente a aprobación da Constitución de 1978*.

Dito isto, nestes días promóvese un parvo debate no parlamento español para reformar a constitución nun punto xustamente innecesario, mentres se esquece outro de máximo interese para a sociedade, caso da herdanza franquista, que ninguén quere tocar.

Quen se decida a ilustrarse un pouco e acudir ás numerosas fontes históricas, saberá que Carlos Marx xa sinalaba que as eleccións burguesas só serven para que cada catro ou cinco anos a sociedade decida quen lle vai esmagar durante tal período de tempo. E iso é o que acontece realmente: primeiro foi Suárez, que proviña do antigo réxime, logo González, que quería gobernar, Aznar a continuación, cos fumes propios da soberbia dos ‘elixidos’, Zapatero despois, co seu quero e non podo, deixándose levar sen mirar atrás, e espérase sen falta a Rajoy, que xa se sabe onde acabará.

Eu, se mo permiten, marcho de contado a perderme nunha cova para non saír dela xamais.

*O referendo no que se apoiaron as ‘autoridades’ políticas do momento só deixaba implícitas dúas posibilidades: ou o si ao texto aprobado polos grupos políticos do momento (no que se achaba un exministro franquista) ou o non, que significaba o retorno á militarización.

Día da Patria Galega

A Central Obreira Galega (COG) chama á sociedade galega a se manifestar pola soberanía de Galiza a través dun comunicado, que publicamos integramente.

Cantigas de escarnio

Encántanme as persoas como a señora Pajín, que non dubidan en abrir a boca e botar por ela todo canto se lles ocorre sen pararse un chisco a pensar o que van dicir. Gozo coa súa retórica. E, polo mesmo, coido que tamén lle satisfará á sociedade en xeral, dado que somos animais de costumes.

Está claro que non é só a señora Pajín quen incorre nunha, como mínimo, indelicadeza cara á sociedade. E que non é o único político incapaz de comportarse como lle demanda a súa condición de hipotético servidor social. Sobre todo, cando explica que o que pretende é trasladar a súa condición de elite ao terreo dos menos favorecidos, porque non cadra.

Digamos, que a señora Pajín non é o único elemento sospeitoso de mofarse da cidadanía sen cortarse un cabelo. Como a señora Pajín hai miles de humanos nunha e noutra beira (masculinos e femininos). As súas gargalladas séntense de norte a sur e de leste ao oeste. E a diario aparecen máis, e máis, e máis. Semella que o asunto non ten arranxo de ningún xeito.

Se botamos unha ollada nas hemerotecas, veremos que en todas as épocas houbo aproveitados a moreas. Pero seguiron aproveitándose. E seguirán aproveitándose. Persoeiros como a señora Pajín, abondan. E de seguro que mañá, cando a señora Pajín estea xubilada, estarán aí ocupando o seu posto novas señoras ou señores Pajín.

En fin, encántame esta singular señora que pretende daquel xeito tan inocente coma profiláctico establecer unha equidade abstracta: co seu salario non resulta difícil exercer de proletaria.

O negativo é que ao proletario, malia que o desexe, non lle é posible exercer nin sequera de proletario. E moito menos de ricachón.

Paradoxos retóricos.

Imaxe recollida 

de GurusBlog

Deputada Adán

Galiza cáese a cachos porque hai moita xente que non ten despacho nin garaxe, nin sequera alma (porque non lles dá tempo a coñecela),  e a súa formación está máis próxima á supervivencia ca a filosofía de Cartesius, se ben de xeito natural conviven moi preto das inquedanzas do francés (en tanto en canto que para sobrevivir utilizan as canles máis directas e sinxelas).

Claro que iso non se lle ocorrerá pensalo nunca a unha persoa tan ben formada e tan ben instalada no seu despacho e no seu garaxe coas paredes rotuladas de lendas anónimas. Á señora Adán dóelle a alma. A máis dun millón de galegos dóelles o corpo.

Galiza leva moito tempo rexida por todo tipo de caciques. Nun tempo con dereito de pernada, na actualidade con dereito de despacho. Pero seguen sendo caciques, porque pouco o nada fan para mudar as circunstancias dunha realidade infame que permanece instalada nas institucións dende hai séculos.

A señora Adán, para que non lle doa tanto a alma, debería traballar máis en busca da medicina que cure a dor do corpo de quen lle paga, dado que cobra boa soldada por ese labor. E esquecerse de momento da alma, porque agora mesmo o corpo é o máis importante.

Publicado en

‘Xornal de Galicia’
o 1 de xullo de 2011

Crise

Os fachas póñense contentos cada vez que se aperta algo máis á sociedade. Sobe a electricidade, rin; sobe o gas, gargalladas; soben as taxas bancarias, devecen de alegría. Parece que se trata do mundo ao revés: a esquerda é a dereita agora que está na oposición. Trátase de acadar co catastrofismo máximo a suxestión de que o mundo, sen eles no poder, desaparecerá.

É algo moi curioso. Pese a que a estas alturas quen utiliza o siso coñece perfectamente quen son os culpables desta condicionada crise, os fachas aparecen como salvadores da humanidade.

Andade, e que vos dean!

Fernández Ordóñez

Torturalos, queimalos, espremelos, esmagalos, comelos con patacas?

O caso é que a estas alturas, se a hixiene mental non dá para máis imos acabar co siso escaiolado.

Ou sexa, que o elemento denominado gobernador esixe a escravitude da sociedade mentres el e os seus socios, que son uns cantos, viven á nosa costa.

Négome a crelo.

Estamos no século XXI?

Segundo el mesmo declarou, en maio de 2010 tiña unha soldada anual de 165.026 euros.

Os criminais dan leccións de democracia

Nestes días en que a todo o mundo se lle enche a boca coa ‘democracia’, habería que trasladarse ao principio dos tempos para comprobar se tal vocábulo serve realmente para algo. 

Hai dous séculos alguén sumamente coñecido expresaba xa a súa opinión científica sobre o parlamentarismo burgués, que serve para que «cada catro ou cinco anos o pobo resolva quen o vai a torturar durante ese período». Na actualidade é máis do mesmo, pero coa diferenza de que xa todo dá igual.

Tamén nestes días, «Os ‘borbóns’, ás quenllas» supuxo a consigna dun grupo de mozos que non compartían o xeito democrático dos que xogan con vantaxe.

Este tipo de opinións ofenden ao oficialismo, onte, hoxe e mañá, que non entende que se inxurie un elo da pirámide conformada polo xeneral Franco, bendicida pola denominada transición (ou isto ou o que tiñamos!).

Por esa regra de tres, dado que xa se está máis preto do pretérito ca do futuro, habería que restituír a figura do ditador, incluídas as súas efixies e demais trazos honoríficos, na historia de España e cualificalo como Ben de Interese Cultural.

E iso é o que se lle debe demandar ao poder estatal dado o seu fervor patriótico en defensa das directrices que blandiu contra vento e marea o criminal Franco.

«Os ‘borbóns’, ás quenllas» supón polo tanto unha frase illada que non representa á democracia, sobre todo á antidemocracia, que é o que defende o sistema métrico decimal sucesor da ditadura militar: entre os dous partidos ‘maioritarios’ no Congreso suman preto de vinte millóns de votos. Segundo o atado, para mudar a Constitución necesítanse dous terzos. Con isto xa está todo dito.

En calquera caso, «ás quenllas, os ‘borbóns’!».

A loita continúa.

Producido por Fílmica Galaika

A organización da XXII edición do Marseille Innternational Film Festival vén de seleccionar de xeito oficial para a súa competición internacional o documental ‘Vikingland’, de Xurxo Chirro (A Guarda, 1973), e producido por Fílmika Galaika (2011).

Segundo os produtores de ‘Vikingland’, «a orixinalidade da proposta non deixou indiferente ao comité seleccionador, que sitúa o filme galego entre a quincena de documentais máis interesantes de 2011 a nivel internacional. Trátase dun dos denominados filmes de ‘arquivo revelado’. O director valeuse dunhas dezaseis horas dun vídeo-diario recollido polo mariñeiro da Guarda Luís Lomba (‘O Haia’) cando traballaba no ferri entre a cidade danesa de Romo e a illa alemá de Sylt entre 1993 e 1994».

O traballo de Fílmica Galaika, de algo máis de noventa minutos, está dedicado aos mariñeiros galegos. Mostra a dura vida do mar, pero tamén reflicte algunhas reminiscencias sobre os sacrificios aos que se deberon enfrontar os emigrantes galegos no norte de Europa. Con todo, «hai tamén unha reflexión sobre a deriva tecnolóxica na que se veu envolta a imaxe nos últimos tempos: o soporte magnético, o vídeo e o píxel. Trátase, en suma, dunha travesía fílmica total, arroupada coa composición musical de Seném Outeiro».

O FIDMarseille é un festival pioneiro no campo das novas formas cinematográficas. Recoñecido entre os máis salientables festivais internacionais e aberto ás novas xeracións e ás novas cinematográficas, o FIDMarseille fíxase de xeito positivo na promoción do documental, nunha escala ampla, aberta e anovadora, apostando por novas vías testemuñais fóra dos protocolos habituais.

O evento terá lugar entre o 6 e 11 de xullo de 2011.

Xurxo Chirro, director de 'Vikingland', 

nunha imaxe de FÍLMIKA GALAIKA

Barça. 4 - Madrid, 3

Esquecéndonos das do franquismo, o Barça acaba de lograr a súa cuarta Copa de Europa (1991-92, 2005-06, 2008-09, 2010-11) superando xa, por unha, ao Madrid (1997-98, 1999-00, 2001-02).

Nunha final xustamente redonda, o equipo catalán, ‘més que un club’, como reza o seu slogan, foi quen de bater a un desconcertado Manchester, incapaz de recoñecerse a si mesmo.

Pese a que se trata dun xogo, neste caso débese subliñar a condición singular que dende hai tempo manteñen os afeccionados do Barça nunha dinámica de enfrontamentos contra o seu principal adversario español: o Madrid.

O Barça, que aínda co franquismo propiciaba a súa causa diferenciada do resto de equipos españois, agás o Athletic Club de Bilbao, moito máis preto da súa propia idiosincrasia, debeu enfrontarse de maneira permanente ao equipo auspiciado polo centralismo español, nutrirse de futbolistas relevantes e conservar parte do seu sentido catalán, que acadou o seu punto culminante cando Guardiola foi nomeado adestrador do Barça.

Na actualidade, o Barça defende o seu escudo con futbolistas alleos, caso de Alves, Mascherano, Milito, Afellay, Keita, Abidal, Adriano e algún máis. A cambio conforma boa parte do seu equipo con futbolistas formados na súa canteira: Messi, Pedro, Thiago, Bojan, Jonathan dos Santos, Busquets, Xavi, Iniesta, Piqué, Puyol, Jeffrén, Valdés, etcétera. Destes últimos, os denominados ‘canteiráns’, oito participaron na final de Wembley. E logrou o triunfo precisamente grazas a dous deles: Pedro e Messi.

No primeiro tempo, excepción dos primeiros dez minutos, o Barça dominou practicamente o encontro. E pese a que o Manchester pretendeu facer unha presión constante sobre o Barça, non se pareceu en nada aos partidos contra o Madrid, onde as provocacións e a violencia constituíron a demora principal destes enfrontamentos.

Na segunda parte, máis do mesmo: o Barça dominou de principio a fin.

O primeiro gol foi fabricado por Xavi, que estendeu a Pedro, para que este rematase facendo inútil a estirada do porteiro.

No segundo gol, logo dun pase de Iniesta, Messi golpa o balón dende fóra da área.

No terceiro, é Messi quen lle dá a Busquest o pase para que Villa defina de xeito certeiro.

É que ademais o Barça é outra cousa: un exemplo de rebeldía, un símbolo contra o poder establecido.

Imaxe de Ollo Crítico (ACD)

Brutalidade 'democrática'

Hai unha historia indeleble, que se escriba ou non, reflicte o acontecer diario e deixa a pegada determinante desta humanidade chea de contradicións. O mundo áchase dividido, onte, hoxe e, con seguridade, se unha convulsión externa non o remedia, mañá, en dúas ‘razas’: ricos e pobres. É certo que algúns estudosos da simetría consideran que hai unha raza intermedia denominada clase media. Pero todo iso é mentira. Tal clase media é xustamente o elo para que os ricos, que por certo son unha porcentaxe ínfima da humanidade, poidan seguir manexando os fíos do seu sistema. E para iso inventaron a ‘democracia’.

Pero ese invento, denominado de xeito tan rimbombante democracia, non é real, non serve porque non se axusta ao seu significado. Trátase dun vocábulo utilizable soamente polos ricos para que os pobres continúen coa súa escravitude permanente e se limiten única e exclusivamente a agardar a que a vida sexa algo máis fácil para eles. Pero seguen a ser pobres e escravos.

A raza intermedia, entre Pinto e Valdemoro, por exemplo, para nos entender, tamén é pobre, pero non o sabe. Os intermedios coidan que traballando para o patrón, gabando a súa omnipotencia, algún día chegarán tamén a ser parte do sistema: capataces do patrón como mínimo, malia que sexa nas proximidades da fin da súa existencia.

E esa é a cuestión, a grandes trazos. De aí a necesidade de orde, de presenza policial, para defender o territorio dos ricos. E quen mellor para a súa defensa que os intermedios.

E a onde queremos chegar con isto? Pois ao que denominan eleccións ‘democráticas’. Porque non é certo, non son democráticas. Trátase das eleccións financiadas polos ricos que contentan aos intermedios (unha gran porcentaxe que fai imposible superala independentemente e libremente por alternativas singulares) con esas prebendas propias dos negociantes (antigamente, cando se roubaba cambiábase area por pedras preciosas), caso por exemplo do que denominan seguridade.

Aí aparece a vixilancia policial. A policía vixía primeiro as mansións dos ricos, logo as dos intermedios que, dalgún xeito, procuran o benestar dos ricos. E cando o sistema comproba que aparecen cambios na súa rutina, non dubida en restablecer as condicións anteriores, con todas as armas ao seu alcance.

A brutalidade policial é consecuencia de algo moi sinxelo: que nada mude.

A democracia é o de menos. A ditadura, con ou sen eleccións, é xustamente isto. 

Imaxe de EFE / TVE

A esvástica cerebral de Rouco Varela

Referíndose aos mozos que non contemplan o futuro tal e como o promove a caste política, afirmando que os seus problemas non teñen que ver unicamente coa situación de desasosego que se está a vivir, senón que proveñen do máis fondo «da súa alma e do seu corazón: aí estarían os problemas máis serios».

Na alma, que aínda non se sabe que é, estarían os problemas da sociedade, ademais de no corazón, que realiza a función de control e motor da física humana.

Esta caricatura de persoa pretende neste século que se comulgue con rodas de muíño. E así opinan algúns dos que espertaron con esta nova revolucionaria do líder español da secta cristiá.

«Este si que ten un problema no máis fondo do seu cerebro», «Coido que a xente ten máis problemas coas súas hipotecas que coas súas almas. Entre outras cousas, porque está demostrado que as hipotecas existen...», «O moinante saíunos psicoanalista, que alguén lle regale un libro ao psicópata este», «E ti, Rouco, non tes alma?», «Xa, xa, se coñecemos a historia: apelar á alma para se aproveitar do corpo», «Que pesado é este Rouco... O seu debeu ser unha gaiola enconada na súa puberdade. Vai pegarlle pedos a unha lata... Ou mellor, retírate e le a historia dos Borxia», «O que faltaba, o gardián das almas», «E ti a que vés, a me indignar máis? Non tes idea nin a terás na túa santa vida do que esixen os indignados. Vai para o inferno!!!», «Rouco di que os indignados teñen problemas coas súas almas e el non ten problemas de conciencia nin de diñeiro... Haberase visto semellante parvada», «É un punto de vista como outro calquera, todo problema pódese analizar dende varios puntos de vista (económico, político, sociolóxico, psicolóxico, material, espiritual, artístico, etcétera). Agora ben, unha vez dito isto, suxírolle a Rouco que mire no interior do seu propio corazón, dado que na súa expresión mostra constantemente un rostro que non parece en paz e harmonía consigo mesmo nin cos demais, a miúdo, na casa do ferreiro coitelo de pau», «Este? Como din no meu pobo: para pouca vergonza, ningunha», «E ti tes problemas coas súas armas, Rouco?», «Rouco di que os ‘indignados’ teñen problemas coas súas almas. Ollo, coidado! Esta cousa monstruosa pode ser o ‘filósofo’ de cabeceira do Goberno se o PP gaña as eleccións xerais. Moito coidado, que o asunto é como para botarse a tremer», «Si, un dos problemas é que as súas almas non atopan traballo, son almas en paro e sen proxección e entón vólvense protestonas. Polo demais, o corazón ben, grazas», «Pois claro que se trata tamén dun problema espiritual! Este sistema fai do ser humano unha parodia do que realmente é e os seus dirixentes e voceiros son sistematicamente absolvidos de todos os seus pecados. Rouco absolve e se pon ao carón dos que máis pecados inducen a cometer, porque a fin de contas este mundo materialista e mesquiño éo todo para os teóricos e capitalistas, que son os principais mecenas da súa igrexa e a miúdo quen suplen as baixas vocacións. Veu Rouco dunha familia humilde? Que é iso de escandalizar aos febles de espírito? Non é a miseria a principal fonte de escándalo? Por que eles son tan ricos? Ai de quen escandalice a estes meniños...!», «Estou farta de que a xente se atreva a realizar diagnósticos sobre as vidas dos demais. Xa abonda de intentar colonizar a intimidade das persoas», «Como di a canción, ‘déixame en paz que non me quero salvar, no inferno non se está tan mal...’». Etcétera.

Alma: Parte espiritual do ser humano, que a relixión considera separable do corpo e inmortal.

Corazón: Órgano de natureza muscular, responsable da circulación do sangue, nos animais, que está, no caso do home, na parte media esquerda da cavidade do peito.

Espírito: O que constitúe a vida psíquica, intelectual e afectiva dunha persoa.

Espírito santo: A terceira das tres persoas divinas da Santísima Trindade. 

    

'Contos que nunca tal foron', libro de Brais do Castro

Cara a atrás

Segundo a Academia da Lingua Española, o vocábulo ‘política’, na súa acepción 11º, é a «arte ou traza coa que se conduce un asunto ou se empregan os medios para acadar unha determinada fin». A homónima galega, recoñece directamente o termo como a «arte de gobernar e promulgar leis e regulamentos para manter a tranquilidade e seguridade públicas, e conservar a orde e os bos costumes». Isto é, pódese prohibir calquera cousa con tal de conservar a orde e os denominados ‘bos costumes’.

Pero o máis salientable entre ambas as dúas academias da comunicación é que se trata dunha ‘arte’. E para iso entramos novamente na construción de palabras e fixámonos de que arte significa, na española, na cuarta acepción, «maña, astucia», e a galega, na sétima, como sinónimo, amplíaa algo máis: «artimaña, astucia, estrataxema, maña».

Semella que se quere agochar o termo no máis fondo da súa característica, pero finalmente aparece con toda a súa crueza: política ou político = artimaña, astucia, estrataxema, maña, etcétera.

Hai que votar a algún destes persoeiros que empregan a artimaña ou a estrataxema como medio para acadar o fin de ditar normas que prohiban e suxeiten coa orde e bos costumes aos cidadáns? E que son os bos costumes? Os costumes dunha sociedade caduca, trasnoitada e chea de hipocrisía que mentres di que non está mamando o si? A orde dos uniformados suxeitos a unhas leis promulgadas por outros uniformados de toga que responden ao lexislado polas artes dos políticos que obedecen ao capital financeiro e non xustamente ao pobo?

Como se entende isto?

Xa sei que eu non son ninguén. Son un máis desa cadea de inconformistas aos que lles encantaría requisar as igrexas e instalar nelas discotecas ou bibliotecas, calquera cousa menos comerlle o cerebro á humanidade coa maldita relixión. Abolir o exército e instaurar asembleas autónomas e independentes por toda a xeografía europea. Algo así como «esta é a nosa casa e aquí gobernan os seus moradores», por exemplo.

Pero aos astutos non lles concedo nin unha mirada.

‘Violentos anos dez’

‘Ata que escampe’, que é o que parece querer dicir realmente o nome deste grupo que se define a si mesmo como de serie ‘B’, malia que eles confesan que é debido a outra cuestión, editou en 2011 o CD ‘Violentos anos dez’.

Sábese que Miguel Mosquera Fociños (guitarra, voz e coros) é natural de Lalín. O resto do elenco compóñeno Xoán Lois G. Carlín (baixo eléctrico, contrabaixo, piano, teclados, maracas e coros), Samuel Solleiro (banxo, guitarras, harmónicas, slide, xilofono, pandeireta e coros) e Álex Charlón (voz e coros).

Como pouco, a relevancia deste elenco musical débese ao seu CD ‘Galicia es una mierda’, traballo controvertido, que fai pensar, pero que eles defenden intencionadamente.

‘Violentos anos dez’ gravouse nos estudos Abrigueiro (Friol, Lugo), son dez pezas que mostran unha tónica semellante aos seus anteriores traballos, se ben algo máis coidada e apoiada por novos instrumentos. ‘Festa malandrómica’ chama a atención, soa como unha fenda no deserto, que xa é difícil. Pero tendo en conta como se creou este grupo, nada sorprendente.

«O mundo arderá», din. «É o momento de parar o xogo de forzas centrípetas (‘Galicia es una mierta’) e centrífugas (‘A grande evasión’) e debuxar algunhas outras constelacións», concretan. E finalizan o seu carrusel cun «bailaremos ás noites no ‘ghetto’ e será importante. Estamos por todas partes e somos invisibles dende os avións».

Voltas lle dan á cousa. E retranca teñen bastante.

Máis información no seu blog: http://ataqueescampe.blogspot.com/

Pódese contactar co grupo a través do seguinte correo electrónico: ataqueescampe@gmail.com

Ataque Escampe nunha imaxe da REGUEIFA (http://aregueifanetlabel.blogspot.com/)

ATAQUE ESCAMPE - Violentos anos dez (2011).zip

Rebelión!

En pé de guerra está a xuventude madrileña, que é mirada con lupa polos políticos. Consignas como: ‘Se votar valese para algo, estaría prohibido’ ou ‘Se non nos deixades soñar, non vos deixaremos durmir’ mostran a cara máis revolucionaria dunha nova sociedade na que só se fixan as prohibicións: prohibido isto, prohibido estoutro. Prohíbese todo. Castígase todo. E mentres vese como os ‘prohibidores’ viven como ministros ou bispos, coas súas dietas e quilometraxes a tres mil euros o cuarto diario.

Isto é o que acontece nestes días nos que todo indica que a indignación dá paso á rebelión.

A cousa iniciouse, malia que fose a pé cambiado, en países musulmáns (Tunisia, Alxeria, Exipto...), pero semella que no denominado mundo occidental esa indignación trasladouse directamente cara á rebelión.

E o exemplo é hoxe Madrid. Os mozos, que non queren falar de violencia, pretenden establecer unhas coordenadas coas que iniciar unha realidade que na actualidade é ficción. Consideran que os políticos se dedican a todo menos a defender os intereses xerais da sociedade. E entenden tamén que a sociedade é, en definitiva, quen debe procurar a súa propia identidade a través das iniciativas populares sensibles ás súas propias certezas con fórmulas tan imaxinativas como o decidan os argumentos de cambio fronte ao conservadorismo imperante nas sociedades dos tres mil dólares por cuarto.

Apoiemos, entón, aos mozos madrileños, como aos de Compostela, de Lugo ou da Coruña se son quen de mostrar, sen violencia, a súa oposición a un sistema corrupto e esmagado pola dinámica da función política.

Apoiemos a estes xoves, porque xustamente aínda o son, que non dubidan en presentar a súa épica batalla enfrontándose a todo un sistema pechado a sol e sombra, que permite escasas fendas para poder sobrevivir de acordo coa dignidade propia que se lle merece ao ser humano.

E aos políticos, merda para eles.

Imaxe de RTVE

Día das Letras Galegas

En febreiro de 1990, seis anos antes da súa morte, Manuel Carballido conversou con Lois Pereiro, testemuña recollida polo semanario A Nosa Terra, que publicamos xustamente no seu Día das Letras Galegas propiciado polo actual patrón da Academia Galega Xosé Luís Méndez Ferrín, que estamos seguros tamén querería para Galiza non só un día, senón os 365 días do ano.

A páxina web da Academia Galega (a estas alturas debería ter xa prescindido do vocábulo ‘real’) dispón dunha ampla biografía de Lois Pereiro a través do seguinte enlace: http://www.realacademiagalega.org/letters/ViewHonoredFigureWork.do?year=2011

O Día das Letras Galegas, no Ágora

Contra as oito e media do serán, na rúa Orzán, 17 (A Coruña), presentarase o libro de Brais do Castro ‘Contos que nunca tal foron’.

Editado por Ollo Crítico (ACD), con ilustracións a cor de Xavier Dans Mayor e fotografía de cuberta de Clelia Zucca, ‘Contos que nunca tal foron’ propón unha secuencia de relatos que van de menos a máis, finalizando cunha historia que ben podería ser considerada por si soa como unha eiva única e con título propio.

Brais do Castro (A Coruña, 1950) publicou os libros ‘Arredor da lua’ (narrativa, 1991), ‘Kitaro / Ti’ (poesía, 2001), ‘Nomearte’ (poesía, 2001), ‘Moncho Valcarce, o cura das Encrobas’ (documento, 2003), ‘Coa mosca detrás da orella’ (narrativa, 2004), Rebelde con causa?’ (documento, 2008), etcétera.

Malia que as referencias á súa literatura son escasas, trátase dun autor que provoca sensacións encontradas nos seus trazos ás veces secos, ás veces implosivos, ás veces cargados de sinuosidade, ou mesmo deslizándose cara a ningures prolongando a súa xeometría intratable e desprovista de consideración cara aos protocolos literarios.

Willy Éter, membro de Manicómicos coordinará o acto.

O Barça fronte á cuarta

Á marxe do que supón esta fórmula de pan e circo (que é o que finalmente é se a humanidade non contempla outras posibilidades de enriquecemento), a semifinal europea entre o Barça e o Madrid definiuse tal e como estaba previsto: venceu a mellor proposta de xadrez.

O Madrid (quen o ten visto e quen o ve, malia a tanta estrela mediática!) non foi quen de establecer unha vontade de loita dende os primeiros instantes. Fiel á estratexia do seu adestrador, conformou unha batalla defensiva, con medo e dando sempre a impresión de que o que pretendía era vencer sen ofrecer nada a cambio.

Escoitando a algúns dos comentaristas da televisión estatal, semellaba que estaban a ver outro espectáculo. O certo foi que o único equipo que pretendeu resolver a eliminatoria foi o Barça.

Sen dúbida, venceu quen moveu as pezas con intelixencia.

Tras a soberbia de Mouriño

Normalmente, os mangallóns (makarras) están acostumados a saírse coa súa a base de violencia. Esa foi a batalla do Madrid: impedir que a intelixencia aflorase. O seu adestrador, que xoga máis coa retórica que coa frescura, coidaba resolver o encontro a calquera prezo. Tiña perfectamente marcado o guión para o seu equipo. Gañar como sexa, aínda que se xogue mal.

O Barça, sen embargo, dispuña doutra concepción para a mesma fin, pero co seu propio estilo. Con todo, o seu adestrador considerou que non se ía suicidar a través dalgún contragolpe do Madrid. E respondeu coa mesma moeda, pero con intelixencia.

E pasou o que pasou. Os mangallóns enlouqueceron. E acabouse o conto.

Aí quedou Mouriño coa súa soberbia e con esa copa europea da retórica, que aínda enlamou máis ao afirmar que Guardiola tería que estar avergoñado pola consecución do título europeo de hai dous anos grazas á axuda arbitral.

O adestrador do Madrid non ten memoria. Esquécese da semifinal contra o Deportivo, que a pasou precisamente coa axuda arbitral.